Borderline oczami zdrowo zaburzonej

Zapraszam na swojego drugiego bloga:
http://server132504.nazwa.pl/wp

Kolejny dzień. Jest przed dziewiątą rano, a ja już myślę, kiedy ten dzień się skończy. Czuję się zagubiona, wyalienowana z własnego doświadczenia świata. Próbuję uśmierzyć zagubienie tytoniem, jednak z każdym zaciągnięciem się zdaję sobie sprawę, że paleniem zastępuję autoagresję.

Uratuj mnie, nie pozwól mi się rozpłynąć.

Wielokrotnie spotkałam się z opinią, że nie można żyć z osobą z borderline. Takie etykietowanie ludzi doprowadza mnie do szału. Demonizowanie osoób z osobowością z pogranicza tylko pogłębia epizody depresji. Prawdą jest, że jeśli ktoś pracuje nad sobą, jest w stanie wyciszyć w sobie negatywne schematy myślenia i postępowania.

Kocham za mocno, nienawidzę przejściowo. Ta emocjonalna amplituda, na której wykres pokazuje skalę przeżywania każdej relacji, pozwala zrozumieć zarys „myślowy” odczuwanych emocji. Nie da się ich zmierzyć, ani usunąć. Ale po co robić coś, co mija się z celem terapii, czy to życiowej, czy hermetycznej, odbywanej w zamkniętym świecie kontrolowanych rozmów w gabinecie swojego terapeuty. Czas… To czas jest sprzymierzeńcem w grze stwarzanych pozorów przezroczystości. Jednak klarowność tu nie istnieje i nic nie jest proste w zrozumieniu tego, co dzieje się wewnątrz burzy uczuć i myśli. Umiejętności poznawczych nabywa się nie tylko podczas treningów z uważności, lecz, moim zdaniem, przede wszystkim dzięki bacznej obserwacji siebie w codziennych sytuacjach z samym sobą i z innymi ludźmi.

Jestem… Jestem czasami jak statek na morzu podczas sztormu. Wiatr myśli i uczuć targa moim żaglem i nie jestem w stanie nic zrobić. Wczoraj wieczorem tak było. Wyruszyłam sama w otchłań wspomnień i samotności i mimo tego, że mój znajomy chciał mi pomóc, ja czułam, że jestem w tym osamotniona. Chciałam przytulić się i zasnąć w objęciach kogoś, kogo kocham, a może kogoś, kogo prawdopodobnie zacznę dopiero kochać.

I zasnęłam… w objęciach samej siebie. 

Jestem… bo być mogę. Jestem… bo nie potrafię nie być w swej śmiertelnej niebytności.

Nie pocięłam się, choć miałam taką ochotę. Chciałam wywołać wymioty, ale gdy usiadłam na zimnych kafelkach w łazience dotarło do mnie, że jeśli to zrobię, znowu cofnę się do momentu swego nieistnienia. Wygrałam? Nie wiem, ale jestem z siebie dumna.

Wstajesz rano. Budzisz się z dość stabilnym nastrojem. Bierzesz telefon do ręki, żeby sprawdzić, czy ktoś chciał czegoś od Ciebie. Są nowe wiadomości — jedna od osoby, na której zaczęło Ci zależeć. Odpisujesz. Spoglądasz potem ciągle na zegarek, bo niecierpliwisz się, że nie dostajesz wystarczająco szybko odpowiedzi. Pojawia się Lęk. Owija się wokół Twojego serca i mocnym uściskiem próbuje udowodnić Ci, że nikt z Tobą nie wytrzyma i że Odrzucenie zbliża się do Ciebie wielkimi krokami. Raz, dwa, trzy. Próbujesz uspokoić oddech, lecz czujesz jak łzy pojawiają się w Twoich oczach. „To nie ma sensu. Chcę tylko umrzeć, pociąć się, zniknąć” — szepczesz dobrze znane Ci frazy. Czy nie lepiej porozmawiać? Powiedzieć osobie, na której Ci zależy o swoich lękach przed zapomnieniem, o swoich uczuciach? Nie, bo boisz się odrzucenia, a lęk przed nim teoretycznie chroni Cię przed Odrzuceniem w Twojej głowie.